Αν τύχει να βρεθείτε μία μέρα σαν τη σημερινή στους δρόμους του Μεξικού και συναντήσετε ιδιότυπες πομπές και τιμητικές παρελάσεις μην εκπλαγείτε αν διαπιστώσετε ότι δεν καταλήγουν σε κάποιο κτίριο εθνικού ενδιαφέροντος αλλά σε νεκροταφείο!
Πρόκειται για τη «Μέρα των Νεκρών» μια από τις μεγαλύτερες παραδόσεις της χώρας που εορτάζεται δύο ημέρες, την 1η Νοεμβρίου που είναι για τα νεκρά παιδιά και τα βρέφη (ονομάζεται αλλιώς και μέρα των Αθώων ή μέρα των Αγγέλων) και την 2η Νοεμβρίου που είναι για τους ενήλικες. Τότε είναι που επιστρέφουν οι νεκροί στη γη και τα αγαπημένα τους πρόσωπα τους υποδέχονται με κεράσματα, δώρα και γλυκίσματα. Οι προετοιμασίες ξεκινούν από το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου οπότε ανοίγουν οι πύλες για να έρθουν οι νεκροί και συμμετέχουν όχι μόνο συγγενείς ή όσοι έχουν χάσει ένα αγαπημένο πρόσωπο αλλά και μαθητές σχολείου, πρόκειται ουσιαστικά για μια μεγάλη γιορτή του θανάτου.
Ο κόσμος φτιάχνει βωμούς έξω από τα σπίτια του, στα κοιμητήρια, πάνω στους τάφους των νεκρών τους ακόμη και οι μαθητές στα σχολεία όπου αποθέτουν τις προσφορές τους, «ofrendas». Οι προσφορές είναι συνήθως φαγητά, γλυκά, τα αγαπημένα αντικείμενα, ακόμη και κουβέρτες, με σκοπό όχι μόνο να τους ευχαριστήσουν αλλά γιατί υπάρχει η πεποίθηση ότι όντως τα χρησιμοποιούν. Στα κεράσματα της ημέρας την τιμητική τους έχουν τα «Calaveras», ζαχαρωτά σε σχήμα κρανίου, φερέτρου ή σκελετού, μεθυστικά ποτά και το περίφημο «ψωμί των νεκρών» το οποίο είναι πασπαλισμένο με κόκκινη ζάχαρη που συμβολίζει το αίμα, ενώ στους στολισμούς δεσπόζουν τα πορτοκαλί λουλούδια, γνωστά ως «λουλούδια του θανάτου», για να τον ξορκίσουν.
Σύμφωνα με την πίστη των αρχαίων μεξικανικών πολιτισμών, όταν κάποιος πεθάνει το πνεύμα του συνεχίζει να ζει στο Miktlan, μέρος κατοικίας των ψυχών που εγκατέλειψαν τα εγκόσμια. Γενναιόδωροι Θεοί δημιούργησαν αυτή την ιδανική κατοικία που δεν έχει τίποτα τ τρομακτικό, αλλά αντιθέτως είναι γαλήνια. Εκεί οι ψυχές αναπαύονται ευχάριστα μέχρι την ημέρα που θα επιστρέψουν στις παλιές τους κατοικίες. Κατά την επίσκεψή τους αν και δεν γίνονται ορατοί, οι συγγενείς τους μπορούν να τους αισθανθούν.
Η λαϊκή αυτή παράδοση έχει τις απαρχές της περίπου 3.000 χρόνια πριν, στην εποχή των Αζτέκων, οι οποίοι γιόρταζαν τον ένατο ημερολογιακό τους μήνα (στο σύγχρονο ημερολόγιο ο μήνας αυτός αντιστοιχεί στον Αύγουστο) προς τιμή της θεότητας Miccailhuitontli που σημαίνει «Κυρία των Νεκρών» ή αλλιώς Catrina. Παρόμοιας φύσεως εορτασμοί λαμβάνουν χώρα και σε άλλους πολιτισμούς, στη Βραζιλία, την Ευρώπη, σε ασιατικές και αφρικανικές κουλτούρες. Στην Ελλάδα ανάλογο εορτασμό εντοπίζουμε στις χριστιανικές εορτές των Αγίων Πάντων και των Ψυχών.
Σπότ από την TV AZTECA του Μεξικού για την ημέρα των νεκρών .
Ο διάλογος έχει ως εξής :
-Γυναίκα κάνε γρήγορα , έχουμε δείπνο .
-Εντάξει , έρχομαι.
Το ζευγάρι των νεκρών αφήνει τον τάφο τους και πηγαίνει στο σπίτι όπου οι συγγενείς έχουν ετοιμάσει τον βωμό για την ημέρα των νεκρών με όλα τα καλούδια.
Μπαίνοντας βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη , τρομάζουν αλλά συνειδητοποιούν την πραγματικότητα και ηρεμούν .
-Α ! Τι νοστιμιές , ,λέει η γυναίκα , μας έχουν άπ' 'ολα.
Τα μάτια του συζύγου όμως καρφώνονται στο πακέτο με τα τσιγάρα και αμέσως ανάβει ένα.
- Τι κάνεις , του φωνάζει η γυναίκα , αυτό σου το βίτσιο θα σε σκοτώσει !
-Έλα βρε γυναίκα , αφού είμαστε πεθαμένοι.
Και στο τέλος ο νεκρός πέφτει νεκρός και η γυναίκα του λέει :
Σου το έλεγα ..........
Έτσι ακριβώς με πολύ χιούμορ αντιμετωπίζουν τον θάνατο οι Μεξικάνοι. . Πηγαίνει όλη η οικογένεια στους τάφους των αγαπημένων τους , κάθονται όλη την νύχτα , μιλάνε και αστειέυονται μαζί τους σαν να είναι παρόντες .
Η ημέρα των νεκρών για τους Μεξικάνους είναι γιορτη χαράς και όχι λύπης.
