Λόγια και σκέψεις από το επίσημο site του Μανώλη Πρασούλη : http://www.rasoulis.gr/ :
"Το παρόν site, για μένα, έστω και επίσημο, δεν είναι να παραθέσω τα πεπραγμένα μου, εν είδη πρόωρου μνημόσυνου, τα προικώα μου σε στιλ: θαυμάστε με και εσείς ,εκτός από μένα (που
και αυτό μπορεί να περιλαμβάνεται στο σκεπτικό αλλά ως δευτερογενές) αλλά να εκθέσω μεν τα πεπραγμένα μου, όσο μπορώ περισσότερα, για να δείξω ότι δούλεψα – και δουλεύω- και δεν
υπήρξα χαραμοφάης, και αφού υπερασπιστώ τον περιφρονημένο κατατρεγμένο και πρωτοπόρο χαρακτήρα των προϊόντων των κόπων μου, να καταγράψω τις προσπάθειες των όσων δεν
ηθέλησαν να παραχθούν αυτά τα προϊόντα και το γιατί ο παραγωγός τους –εγώ δηλαδή- έγινα το σκοτεινό αντικείμενο του φθόνου τους. Όμως θέλω να καταγράψω όχι τις κινήσεις των εχθρών
που έτσι και αλλιώς θα υπήρχαν, αλλά εκείνων των κρατικών φορέων και ιθυνόντων εν ονόματι τάχαμ του δημοσίου συμφέροντος, -ουσιαστικά εις βάρος του- χρησιμοποίησαν τους εθνικούς
και κρατικούς οργανισμούς και μηχανισμούς εναντίον μου και εναντίον της δουλειάς μου, που επωμίστηκε σε τελευταία ανάλυση το δημόσιο συμφέρον και το ξεκαθάρισμα του τι είναι
επιτέλους πολιτισμός, και πώς αυτός θωρακίζει τη χώρα ή καταντά τροτέζα στη Συγγρού του εκάστοτε και ενίοτε γραφειοκρατικού, μικροπολιτικού συμφέροντος.
Όποιος λοιπόν, έντιμος, ευαίσθητος, αντικειμενικός θα ήθελε να εντρυφήσει στην πορεία της ιδεολογικής μου ηθικής και αισθητικής απόσταξης , θα λάβει υπόψη του πάραυτα με το μικρό
έργο μου και το ιστορικό μου πώς η Λερναία Ύδρα (και η δίδυμη αδελφή της, δηλαδή οι ημέτεροι) προσπάθησε και προσπαθεί να το παροπλίσει , περιθωριοποιήσει, να του κάνει λοβοτομή εκεί που αυτό οραματίζεται τη Χρυσή τομή.
Δεν το κάνω από στιλ ούτε από γκρίνια που αναφέρομαι επίμονα σε περιστατικά που δείχνουν ανάγλυφα αλλά και σημειολογικά τις συσχετίσεις και της τριβής μεταξύ της δικής μου προσπάθειας αλλά και της Λερναίας Ύδρας. Όχι μόνο απλώς για την ιστορία όπως λένε.
Η καταγραφή του κοινωνικού πλαισίου –που διαμορφώνει και ελέγχει η πιο αδυσώπητη αποκρουστική και παρακμιακή κάστα των νεόπλουτων αρχοντοχωριατών μικροαστών-
τους οποίους στο βάθος αγαπώ αλλά δεν εκτιμώ- έχει πρώτιστη σημασία για την εντόπιση των παραμέτρων, των αξόνων, και των αναδιπλώσεων της συνολικής δουλείας μου, που σαφώς προεκτείνεται στη στάση ζωής που κρατώ, ελπίζω με κάποια συνέπεια, και που απ’αυτή τροφοδοτείται και νοηματοδοτείται.
Επομένως, και να τα γκαγκαρώσω, κάποια στιγμή, (και δεν είμαι από πέτρα ούτε αθάνατος) να υπάρχει τουλάχιστον ένα site, όχι απολίθωμα, αλλά σαν ημερολόγιο ενός τύπου που προσπάθησε
να βιώσει και να αντιληφθεί την αντίστιξη της ζωής, του έρωτα και του θανάτου. Μπας και κανένας άλληλος μάθει κάτι απ’ αυτό και κάνει μέσα του ένα βζνννγκ.
Απ’αυτήν την άποψη και υπ’ αυτή την έννοια ας είναι ευλογημένο το παρόν site. (πιστεύω και δεν ξέρω γιατί, αν ζούσε στις μέρες μας ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα’χε και αυτός ένα site).
Υ.Γ. Το σπουδαιότερο, ότι ο τύπος αυτός (εγώ δηλαδή) ενσαρκώθη σ'ένα οριακό timing όπου πλανήτης και ανθρώπινο είδος, αντικειμενικά βρίσκονται στον έσχατο κίνδυνο, και η ηθική του αγωνία επυρακτούτο όχι από το ερώτημα: να ζει κανείς ή να μην ζει, αλλά αν υπάρχει δικαιοδοσία,
εκ της διαλεκτικής, περί σωτηρίας του πλανήτη ή του είδους παρέμβασης ναυαγοσωστικού περιεχομένου ή καρμικά θα έπρεπε να γίνει αποδεχτό το προαποφασισθέν και να γράφει η οθόνη
το ίσως λυτρωτικό, τελειωτικό: The End."
Καλό σου ταξίδι Μανώλη!
