Charles Bradley - The World (Is Going Up In Flames) - Feat. Menahan Street Band

Charles Bradley  62 years old, and No Time For Dreaming, out Tuesday on Daptone, is his debutalbum. Unbelievable that it's taken this long, because Bradley is an incredible singer, with a voice as warm, fragile, and brittle as fallen leaves. He belts his vocals, but firmly within their limitations, which prevent him from delving into the sonorous theatrics that blemish some contemporary R&B singers. On "The World (Is Going Up In Flames)," the music, provided by the Menahan Street Band, is pure Daptone vintage, chalky guitars scraping against asphalt drums and a swinging, melancholic piano riff underpinning boiling horns. As can be extracted from the title, the subject matter is apocalyptic, but it's not preachy or didactic. Instead, it's an aged man sweetly disconcerted by a chaotic world, with beautifully funky music lifting otherwise dour spirits.

v

This world

is going up in flames

and nobody

wanna take the blame

don’t tell me

how to live my life

when you

never felt the pain

ooo ooo ooo

come on babe

they don’t hear me cry

they don’t hear me

they don’t hear me cry

but what I gotta do

I can’t turn my head away

Seeing all these things

The world

is burning up in flames

and nobody

wanna take the blame

you oh you

you oh you

me oh me

they don’t hear me cry

they don’t hear me

it’s killing me

oh babe

come on babe

gotta be

a better world

gotta make it babe

gotta make it right

O Κώστας Καρνάβας στην Natura 2011 στο Ίδρυμα Ευγενίδου

        
    

Μια σημαντική εικαστική έκθεση έργων ζωγραφικής και γλυπτικής με αφορμή τη διεθνή ημέρα περιβάλλοντος, φιλοξενείται στους χώρους του Ιδρύματος Ευγενίδου και τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής.

Με αφορμή τη σημασία που το Ίδρυμα Ευγενίδου αποδίδει στη περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση και στη συγκεκριμένη εικαστική παρέμβαση, αποφασίστηκε να τιμηθεί ο μεγάλος Δάσκαλος-Ζωγράφος  και σήμερα Ακαδημαικός, Παναγιώτης Τέτσης, για την καθοριστική συμβολή του προς αυτή την κατεύθυνση, με το έργο της ζωής του.

Οι 42 συμμετέχοντες  καλλιτέχνες επιλέχθηκαν έτσι ώστε τιμητικά να τον «συνοδεύσουν» με τα δικά τους έργα. Πολλοί υπήρξαν μαθητές του, άλλοι θαυμαστές του και δεν είναι λίγοι, όσοι εμπνεύσθηκαν από τις δημιουργίες του. 

Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες είναι οι: Δάφνη Αγγελίδου, Λεμονιά Αμαραντίδου, Μάρκος Βενιός, Χρύσα Βέργη, Ελευθερία Γαλάτη, Παρασκευή Γαρδέλη, Χριστόδουλος Γκαλντέμης, Κορνήλιος Γραμμένος, Ελένη Δελή, Τάσος Δήμος, Μαριλένα Ζαμπούρα, Πέτρος Ζουμπουλάκης, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Ευαγγελία Ιωάννου, Ειρήνη Κανά, Κώστας Καρνάβας, Χρήστος Κεχαγιόγλου, Γιώργος Κουβάκης, Μαρία Κτιστοπούλου, Κυριακή, Αφροδίτη Λίτη, Μιχάλης Μαδένης, Πένη Μαναβή, Καλλιρόη Μαρούδα, Αλέξανδρος Μουστάκας, Ισμήνη Μπονάτσου, Γιάννης Νομικός, Γιώργος Ξενούλης, Φωτεινή Οθωναίου, Άγγελος Παναγιωτίδης, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Ηλίας Παπανικολάου, Γιάννης Παρμακέλης, Άντζελα Πετροχείλου, Κωνσταντίνος Ράμμος, Μάγδα Σιαμκούρη, Κώστας Σχοινάς, Βασίλης Τάγκαλος, Βαγγέλης Τζερμιάς, Άννα-Μαρία Τσακάλη, Μαρία Φιλοπούλου, Μανώλης Χάρος.

Την έκθεση επιμελείται η κριτικός και ιστορικός τέχνης, Αθηνά Σχινά. Διάρκεια έως 15 Ιουλίου

Πηγή : http://www.artnews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1744:-natura-2011-&catid=77:ellinikes&Itemid=420

Μακρυγιάννης , Απομνημονεύματα 1851 - 2011.. Πάντα Επίκαιρος

'Οσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το 'χουν σε δόξα, το 'χουν σε τιμή, το 'χουν σε ικανότη το να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα.

Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται. 'Οσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνία και της πολιτείας. 

Σας ερωτώ, εσάς τους Εκλαμπρότατους και μεγαλόγνωσους πολιτικούς της Ελλάδος αρχή και τέλος^ αν ήρθετε από καλωσύνη σας να μας φωτίσετε, να μας λευτερώσετε, διατί να χυθούν αυτά τα αίματα οπού χύθηκαν και η πατρίδα να είναι εις την κατάστασιν οπού είναι ως την σήμερον, και να γένη αυτείνη η δυστυχία γενικώς εις τους τίμιους ανθρώπους; Και να θέλουν οι 'Αγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ρούσσοι, οι Αουστριακοί ή άλλο κράτος να μας κυβερνήσουν με το μέσον το δικόν-σας;

'Οτι σας κάμαμεν σημαντικούς και βέβαια θέλετε και καλούς μιστούς να ζήσετε. Ενώ εμείς και πρώτα και τώρα ζούμεν όπως μπορέσωμεν -όμως οι Εκλαμπρότητές σας δεν θέλομεν να κακοπορέψετε κι' αν σας ιδούμεν δυστυχείς λυπώμαστε κ' ευτύς θα ν' αναπάψωμε τα δεινά σας. Κι' ως τίμιοι άνθρωποι αυτό πρέπει να κάμωμεν δια-ν' αναστήσωμεν στύλους εις την πατρίδα μας από ανθρώπους άξιους να την βοηθούν, καθώς κάνουν όλα τα έθνη. Εμείς αυτό αρχή και τέλος το ακολουθούμεν εις την Εκλαμπρότη σας^ η Εκλαμπρότη σας τι κάμετε 'σ εμάς;

Then And Now - Just a gigolo

"

    "Just a Gigolo" is best known in a form recorded by Louis Prima in 1956, where it was paired in a medley with another old standard, "I Ain't Got Nobody" (words by Roger Graham and music by Spencer Williams, 1915). Although these two songs have nothing else in common, the popularity of Prima's combination, and of David Lee Roth's 1985 cover version of the medley, has led to the mistaken perception by some that the songs are two parts of a single original composition.[citation needed] The coupling of the two songs had its genesis in an earlier Louis Prima recording from 1945, which was then adapted by Sam Butera for Prima's 1950s Las Vegas stage show, during which Prima would revisit his old hits in a new, jive-and-jumping style. The success of that act gained Prima a recording deal with Capitol Records, which aimed to capture on record the atmosphere of his shows. The first album, titled The Wildest! and released in January 1957, opened with "Just a Gigolo/I Ain't Got Nobody", which then became Prima's signature number and helped relaunch his career.


 "Just a Gigolo" Lyrics

I'm just a gigolo and everywhere I go
People know the part I'm playing
Paid for every dance selling each romance
Ooh, what they're saying

(chorus)
There would come a day when youth will pass away
What will they say about me
When the end comes I know
They say "He was just a gigolo"
Life goes on without me

I'm just a gigolo and everywhere I go
People know the part I'm playing
Paid for every dance selling each romance
Ooh, what they're saying

(chorus)

Cuz I ain't got nobody
Nobody cares for me, nobody, nobody cares for me
I'm so sad and lonely
Sad and lonely, sad and lonely
Won't some sweet mama come and take a chance with me
Cuz I ain't so bad
Sad and lonesome all the time
Even on the beat, on the, on the beat
I ain't got nobody
Nobody cares for me, nobody, nobody

Really ain't got nobody, sad and lonesome
Baby need love

I, I, I, ain't got nobody
Nobody, nobody cares for me ,nobody, nobody
I'm so sad and lonely, sad and lonely
Won't some sweet mama come and take a chance with me
Cuz I ain't so bad
Really want that soul, little loving soul all the time
Even on the beat, cherry, cherry on the beat
Need a long tall darling, mama
Feeling sick
Got nobody, no, nobody, nobody
Nobody, nobody, no one, no one

Loopey loop, darling, darling
Getting serious, got to see the walls
Over there. nobody, got no one, nobody
Nobody, nobody, nobody
Nobody, nobody cares for me</di
</div>

Este Es Mi Lindo Veracruz

En 1518 el capitán español Juan de Grijalva arriba al islote que llamó San Juan de Ulúa. La Villa Rica de la Vera Cruz fue fundada por el conquistador español Hernán Cortés, por Francisco de Montejo y Alonso Hernández de Portocarrero, el 22 de abril de 1519 en las playas que se encontraban frente al islote de San Juan de Ulúa, llamadas Chalchihuecan; fundando el 10 de julio de 1519 como Villa Rica de la Vera Cruz lo que se convirtió en el primer ayuntamiento de América continental y la primera ciudad fundada por europeos en toda América Continental. 

Sus primeros alcaldes fueron Francisco de Montejo y Alonso Hernández de Portocarrero. El emperador Carlos I de España, otorga mediante Real Cédula el escudo de armas a la Villa Rica de la Veracruz el 14 de julio de 1523. En 1524, Veracruz volvió a cambiar de asentamientos hacia donde hoy se encuentra La Antigua, a orillas del río Huitzilapan; hasta 1599, el rey Felipe II de España decretó que Veracruz fuese transferida de la Antigua a su primitivo y actual lugar de origen.


En 1535 arriba Antonio de Mendoza, primer virrey de la Nueva España. Durante los tres siglos de la colonia española la ciudad de Veracruz fue escenario de diversos acontecimientos entre los que destacan: los ataques de los Piratas que infestaban los mares en 1568. Durante la colonia la ciudad fue de gran importancia ya que era lugar de partida para las naves que iban a España cargadas de oro, tesoros y de mercancías en la denominada Carrera de Indias, lo cual le valió para ser atacada en varias ocasiones por piratas. Para repeler los ataques, la ciudad fue amurallada y se construyeron una serie de fuertes y baluartes, destacándose el Fuerte de San Juan de Ulúa, construido en 1590.

  Veracruz, aquí se reencuentran el mañana con el hoy, aquí se redime el encanto de la vida con una sonrisa y es que Veracruz tiene en el arte y la cultura una de sus mejores formas de expresión. El trabajo artístico de nuestros antepasados se distingue por la riqueza de sus centros ceremoniales, esculturas y cerámica, en los que plasmaron con gran sentido estético su visión del mundo.  


Cuando se menciona el poblado de Papantla la primera imagen que evocamos es la de los voladores ya que esta impresionante danza ha trascendido a través de los años y las fronteras. El turismo de aventura se ha convertido en uno de los principales atractivos del Estado en especial el apasionante descenso de río en los rápidos así como el alpinismo y el ciclismo de montaña. 


 Al pasear por sus playas de inmediato se percibe la alegria que reina en este Estado, la amabilidad de su gente, lo valioso de sus costumbres y su maravillosa arqueología no solo constituyen un legado material sino una actitud y un espíritu transmitidos de generación en generación. Que bonita gente, que bonita historia. Veracruz el estado que sonríe. México vive hoy vive lo tuyo!!






Tierra que abraza al Golfo de México, Veracruz es el destino que alegra por su carnaval y sorprende por sus playas, tiene sabores y sensaciones únicos de este mágico estado











Veracruz town and city, is the largest and important of the state of Veracruz of Ignacio de la Llave. It has the most important commercial seaport of Mexico. With a population of 512.310 inhabitants in 2005. It is located 90 km from state capital Xalapa, and 400 km away from Mexico City. Bordered on the north by the municipality of Antigua and the Gulf of Mexico on the south by the municipalities of Boca del Rio Medellin and the east by the Gulf of Mexico and west by the municipalities of Manlio Fabio Altamirano and Sheep Pass. Its climate is tropical warm, with an average annual temperature of 25.3 ° C and an average annual rainfall of 1500 mm. Historically, this port city known for having been founded by Hernán Cortés, being in the region by the Spanish landed to then conquer the Aztec Empire. It is also four times the brave heroic struggle of its population against four different foreign invasions.

The port of Veracruz, with its attractive climate, cuisine, and archaeological sites, is a favorite seaside resort for Mexican and foreign tourists. Veracruz has a very advantageous location along the Gulf of Mexico. It is a favored port for exports to the United States, Latin America, and Europe. Seventy-five percent of all port activity in Mexico takes place in Veracruz. The chief exports of this state are coffee, fresh fruits, fertilizers, sugar, fish and crustaceans. Mining only accounts for 1.5% of economic activity.


Veracruz has always been and remains an important and essential state to the Mexican Republic. Its rich mineral resources and strategic location have guaranteed that, in the worst of times, Veracruz is likely to prosper and carry on.

Salma Hayek's Dance -Tito & Tarantula "After Dark"

Salma Hayek's sexy dance in Quentin Tarantino's movie "From Dusk Till Dawn"

Prelude . . . Vangelis

"Momentos que se diluyen y que son parte de un vivir en redención absoluta"  José Romero

"

Then And Now : Bettye Lavette

Bettye LaVette has been sharing her soulful voice with the world since 1962, when she cut her first record at the age of 16. The Michigan-born singer never quite reached superstar levels of fame, but throughout her extraordinary career she has toured with legends like Otis Redding, James Brown and Cab Calloway. Her latest single is 'Talking Old Soldiers,' a heart wrenching piano ballad originally performed by Elton John. In the video, LaVette reminisces about friends who have passed away as cigarette smoke slowly plumes around her in an empty bar. 

Well hello he said
"Can I buy you another glass of wine, my dear?"
"Thank you son, that's kind of you
It's so nice to know somebody cares"

These days there's so much goin' on
I don't think nobody really wants to know
I may reach just an ol' has been a some
But I now how it feels to grow old

Yeah, I guess that's right
You can find me here most in a night
Just lookin' 'round the rooms
Starin' at the walls and the lights

It's funny I remember, oh, five or six years ago I'd say
I'd stand right here at this bar with my friends who passed away
And drink three times the wine I can drink today
Yup, I know how it feels to grow old

I know what they're sayin' son
There goes an old frenzy broad again
Well, I may be mad at that but I've seen enough
To make a young man go out his brains

How the hell do they know
What it's like to have a graveyard as a friend?
'Cause that's where they all are boy, all of them
It don't seem likely I'll have those kinds of friends again

I showed you hate, you have to go
But it's been great talkin' to you
And how about see you
The next time you're passin' through

You know it, it's like I sayin'
There's so much goin' on
I don't really think nobody wants to know
But you keep well my friend

And don't give another thought on me
'Cause I'm gonna ignore all the rest
I've got my memories


Well, hello he said
"Can I buy you another glass of wine, my dear?"
"Thank you son, that's kind of you


written by: ELTON JOHN, BERNIE TAUPIN;
Lyrics Β© Universal Music Publishing Group

 A Tribute To "The Who"


   




Bettye LaVette's stunning take on The Who classic, "Love Reign O'er Me" at the
 2008 Kennedy Center Honors. Music and arrangement by Rob Mathes.

Jon Bon Jovi with Bettye LaVette on 1.18.09 at the Lincoln Memorial









 




Bettye's biggest ever hit was "Let Me Down Easy", a record on the Calla label that the late Dave Godin revered as if it were a religious experience. We were fortunate enough in Detroit in 1990 to not only re-record it, but to shoot some wonderful footage of the 
lady singing her heart and soul out .

Seascape....Θαλασσογραφία

Θαλασσογραφία :¨Εργο του Κ. Καρνάβα  ,  Photo By Dim

Να μας πάρεις μακριά

να μας πας στα πέρα μέρη

φύσα θάλασσα πλατιά

φύσα αγέρι , φύσα αγέρι

Η φτώχεια είναι η πιο μεγάλη βία

 







Γράφει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος

Υπάρχει ένα ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου, που το μελοποίησε, μάλιστα, ο Σταύρος Κουγιουμτζής. Kι αυτό το ποίημα μου φέρνει στο νου, αυτόματα μόλις το διαβάσω, τη σημερινή Ελλάδα: «Μπατιρημένο κουρείο Σάββατο βράδι χωρίς δουλειά, μπατιρημένο κορμί Σάββατο βράδυ χωρίς έρωτα». Και θέλω να πω αμέσως ότι το μπατιρημένο κουρείο με πονάει περισσότερο από το μπατιρημένο κορμί. Γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια λαϊκή γειτονιά, κάτω από την πλατεία Κυριακού (Βικτωρίας, πια).

Kαι δεν μπορεί να φύγει απ’ το μυαλό μου, απ’ τη ψυχή μου, η εικόνα ενός κουρείου, Φυλής και Φωκαίας, που είχε ελάχιστους πελάτες ακόμη και το Σάββατο και ο φουκαράς ο κουρέας, με την άσπρη ποδιά, κοίταζε απεγνωσμένα  από το παράθυρο του μαγαζιού του έξω  στο δρόμο, μήπως εμφανισθεί κάποιος πελάτης, έστω για ένα ξύρισμα, έστω για μερικές δραχμούλες…

Χρόνια δύσκολα, της δεκαετίας του ’50. Μόλις τελειώσει ο Εμφύλιος (1949), δεν υπήρχε δουλειά-υπήρχαν, αντίθετα, πιστοποιητικά «κοινωνικών φρονημάτων». Γιατί, όμως, τα γράφω τώρα όλα αυτά; Γιατί είδα, προ ημερών, στο Σύνταγμα, σε ,ία από τις συγκεντρώσεις ων «αγανακτισμένων», ένα σύνθημα. Αυτό: «Η πιο μεγάλη βία είναι η φτώχεια». Ναι. Η πιο μεγάλη βία είναι η φτώχεια. Το απλήρωτο νοίκι, το απλήρωτο γραμμάτιο, η ανεργία. Και θυμάμαι μια συνταρακτική σκηνή, σε θεατρικό έργο: τέσσερις, πέντε άντρες κουβεντιάζουν  σε ένα δρόμο. Ξάφνου, εμφανίζεται και ένας έκτος. Αδύνατος. Αξύριστος. Με τριμμένο παντελόνι. Κάποιος από την παρέα, κάνει να τον χαιρετήσει. Και κάποιος άλλος, του λέει αυστηρά: «Μην του μιλάς αυτουνού. Είναι άνεργος»! Δηλαδή, άνεργος ίσον άρρωστος, χανσενικός, χτικιάρης, αποσυνάγωγος.

Παρακολουθώ συστηματικά τις ειδήσεις που αναφέρονται στην ανεργία. Και ο καθηγητής Σάββας Ρομπόλης, επιστημονικός διευθυντής στη ΓΣΕΕ, είναι φίλος μου. Τρελαίνομαι  κάθε φορά που βλέπω ότι οι δείκτες της ανεργίας παίρνουν τον ανήφορο. Και τρελαίνομαι περισσότερο, όταν αυτά τα απελπιστικά νούμερα της ανεργίας αφορούν στους νέους. Και τις γυναίκες. Αλήθεια, πώς μπορεί ένα παλικάρι 25 χρόνων, μια κοπελίτσα στα 22, να σχεδιάσουν το μέλλον τους; Πώς μπορούν ν’ ανοίξουν σπιτικό, να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά, να επιζήσουν, σ’ αυτό τον άθλιο κόσμο, αυτούς του σκουριασμένους, τους ελεεινούς καιρούς;

Διάφοροι, διάφορα λένε και γράφουν για τις λαοσυνάξεις στο Σύνταγμα και αλλού. Για το κίνημα των Αγανακτισμένων. Αναρωτιέμαι, όμως: ένας άνεργος νέος, μια άνεργη νέα, που τα βλέπουν όλα σκοτεινά μπροστά τους, τι θα κάνουν; Θα κάθονται μπρος στην τηλεόραση και θα κλαίνε τη μοίρα τους ή θα χαζογελάνε με τις «λάιφ στάιλ» εκπομπές; Το έδαφος σείεται κάτω από τα πόδια τους. Και σείεται συνεχώς. Ένας σεισμός διαρκείας, που σπάει νεύρα και αντοχές, που εξουθενώνει και διαλύει. Δεν πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να αντιδράσουν; Να βγουν από τα σπίτια  τους και να ενώσουν τη φωνή της διαμαρτυρία και της οργής τους με τη φωνή και άλλων που έχουν τα ίδια προβλήματα, γλιστράνε κάθε μέρα και πιο πολύ, στην απόγνωση;

Και να σκεφτεί κανείς, ότι μερικά χρόνια πιο πριν, τίποτα δεν έδειχνε ότι η Ελλάδα θα γκρεμιζόταν στην άβυσσο της ανυποληψίας και της οικονομικής κατάρρευσης. Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας αποδείχτηκαν ανάξιοι των περιστάσεων. Όσο για μας, τους πολίτες, αποχαυνωμένοι από τη ψεύτικη ευμάρεια και τη γκλαμουράτη ηλιθιότητα, δεν βγάζαμε κιχ. Το μόνο που μας ενδιέφερε, στη μέγιστη πλειοψηφία μας, ήταν το «πρώτο τραπέζι πίστα», δυστυχώς…

Πηγή : http://kafeneio-gr.blogspot.com/2011/06/blog-post_5492.html

Barry White - Never, never gonna give you up

  

Released as a single from his 1973 album Stone Gon', it was a #7 hit in the United States on the Billboard Hot 100 chart and reached #14 on the UK singles chart.

Oh, baby, oh, baby
(Keep on)
Come on, baby
(Keep on doin' it, right on)
(Right on doin' it)

You got it together
(Baby, keep on)
Oh, you got it together, baby
(Right on, keep on doin' it)
I will get it baby, oh, I will get it
(My my baby, keep on)
I swear you got it together, baby
(Keep on, keep on)

Whatever, whatever
Girl, I'll do
Forever and ever, yeah, yeah, yeah, yeah
I'll see you through

I've got to keep you pleased in every way I can
Gonna give you all of me as much as you can stand
Make love to you right now, that's all I want to do
I know you need it, girl and you know I need it too

'Cause I found what the world is searching for
Here, right here, my dear, I don't have to look no more
And oh, my babe, I hoped and I prayed
For someone just like you to make me feel the way you do

Never, never gonna give you up, I'm never, ever gonna stop
Not the way I feel about you, girl, I just can't live without you
I'm never, ever gonna quit 'cause quittin' just ain't my stick
I'm gonna stay right here with you and do all the thing you want me to

Whatever you want, girl, you got
Ever, ever you need
I don't want to see you without it

You've given me much more than words could ever say
And oh, my dear, I'll be right here until my dyin' day
I don't know just how to say all the things I feel
I just know that I love you so and it give me such a thrill

'Cause I found what this world is searching for
Here, right here, my dear, I don't have to look no more
And all of my days, I hoped and I prayed
For someone just like you to make me feel the way you do

I'm never, never gonna give you up, I'm never, ever gonna stop
Stop the way I feel about you, girl, I just can't live without you
I'm never, ever gonna quit 'cause quittin' just ain't my stick
Gonna stay right here with you, do all the things you want me to

Oh, I'm never gonna give you up, I'm never, ever gonna stop
All the things I feel about you, girl, I just can't live without you
I'm never, ever gonna quit 

Idilio - Laito Sureda

  Idilio  : Relación amorosa entre dos personas que se caracteriza 

por ser muy intensa y de corta duración.

"Idilio" 

Solo me alienta el deseo divino de hacerte mia,

mas me destruye la incertidumbre que estoy pasando,

y es que la nieve cruel de los años mi cuerpo enfria,

y se me agota ya la paciencia por ti esperando.

Y se me agota ya la paciencia por ti esperando,

que a besos yo te levante al rayar el dia,

y que el idilio perdure siempre al llegar la noche.

Y cuando venga la aurora llena de goce,

se fundan en una sola tu alma y la mia.

Que a besos yo te levante al rayar el dia

(el dia nos sorprenda corazon)

y que el idilio perdure siempre al llegar la noche,

(la noche sea tan solo de los dos)

y cuando venga la aurora llena de goce,

(juntos solos tu y yo)

se fundan en una sola tu alma y la mia.

Que a besos yo te levante al rayar...

se fundan en una sola tu alma y la ma!

Soñando, contigo, queriendo que se cumpla nuestro idilio

A veces me voy a un rincon

Y me quedo en el vacio

Sufriendo por ti, amor mio

Te llama mi corazoñn

Soñando, contigo, queriendo que se cumpla nuestro idilio

Y veras lo lindo que es el amor

Cuando se quiere de verdad

No existe duda, no existe rencor

Solo un corazon que es para los dos

Soñando, contigo, queriendo que se cumpla nuestro idilio

Eeeeahh.. yo esperara mil años

Si fuera tu condicion

Pero el tiempo va volando

Ven y calma mi pasion

Soñando, contigo, queriendo que se cumpla nuestro idilio

Y asi, muy juntos

Volver a sentir que se funden tu alma y la mia

en un abrazo

un idilio de amor

 Estanislao Sureda "Laíto" fue un gran cantante Cubano .

Κώστας Καρνάβας , Nymphs & DreamScapes

Κατά την Ελληνική Μυθολογία οι αναφερόμενες Νύμφες ήταν γυναικείες ιδεατές μορφές θεϊκής καταγωγής, νεαρές στην ηλικία, που ζούσαν μέσα στην άγρια φύση, τριγύριζαν στα βουνά, συνοδεύοντας την Άρτεμη και παίζοντας μαζί της. Ήταν όλες τους πανέμορφες, η Άρτεμις όμως ξεχώριζε με τη θωριά της ανάμεσά τους. Τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί με τον Πάνα στα λιβάδια και στις πλαγιές, συνήθως κοντά στις πηγές των οποίων και αποτελούσαν στη πραγματικότητα την αλληγορική εκπροσώπησή τους. Υμνούσαν με τις γλυκιές φωνές τους, τους Ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα τον πατέρα του Πάνα, τον Ερμή. Μαζί τους χόρευε και η Αφροδίτη, μαζί με τις Χάριτες, όπως λέει ο Όμηρος, στο βουνό Ίδα, στην Τροία. Άλλοτε το χορό τους τον οδηγεί ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας. Οι Νύμφες κατατάσσονταν γενικά μεταξύ θεών και θνητών, ως ημίθεες. Δεν ήταν αθάνατες, ζούσαν όμως πάρα πολύ και τρέφονταν με αμβροσία.

.«Ο Κώστας Καρνάβας είναι ένας εικαστικός δημιουργός που ξεκινάει την πορεία του από τη μοντέρνα τέχνη και όχι από την παραδοσιακά ακαδημαϊκή. Οι ελεύθερες σπουδές του, η γνώση του για τον κινηματογράφο, η αγάπη του για το ιστορικό και μυθολογικό παρελθόν είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η εικαστική γραφή του, με συλλογικά σημαινόμενα σ' όλο το φάσμα των έργων του στη ζωγραφική και γλυπτική.»

Ο Κώστας Καρνάβας, (γ. 1947), σπούδασε σκηνογραφία και σκηνοθεσία στη Σχολή του Λ. Σταυράκου. Έκανε ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής και γλυπτικής στη Γερμανία και στη Βρετανία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ενώ τη δουλειά του έχει παρουσιάσει σε πάμπολλες εκθέσεις στην Ελλάδα, καθώς και στην Γερμανία και τις Η.Π.Α. Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα, Γερμανία και Η.Π.Α

Jamie Woon - Night Air

 Night Air Lyrics                                      

Night air has the strangest flavor
Space to breathe it, time to savor
All that night air has to lend me
Till the morning makes me angry
In the night air
In the night air
In the night air
In the night air

I've acquired a kind of madness
Daylight fills my heart with sadness
And only silent skies can sooth me
Feel that night air flowing through me
In the night air
In the night air
In the night air
In the night air


I don't need those car crash colors
I control the skies above us
Close my eyes to make the night fall
Comfort of the world revolving
I can hear the earth in orbit
In the night air
In the night air
In the night air
In the night air

I've acquired a taste for silence
Darkness fills my heart with comfort
And each thought like a thief is driven
To steal the night air from the heavens
In the night air




London, England native Jamie Woon, the son of background vocalist Mae McKenna, debuted in 2006 with a startling folk-soul a cappella update of "The Wayfaring Stranger." Initially issued as a one-sided 12" single, the song was released again the following February with an original, "Gravity," and a pair of remixes, including one by dubstep innovator Burial. BBC Radio DJ Gilles Peterson selected the a cappella version for his second Brownswood Bubblers compilation, released later that year, which significantly raised the musician's profile. After providing vocals for a handful of producers (including Subeena's "Solidify," Ramadanman's "The Woon," Le Professeur Inlassable's "Akileus," and Débruit's "I'm Goin wit You") and another compilation appearance, Woon released his second proper single, the moody "Night Air," in 2010. Ramadanman returned the earlier favor and remixed the track for the flip side. In 2011, on the heels of placing fourth in the BBC's Sound of 2011 poll, Woon released his debut solo album, Mirrorwriting, on Polydor Records. ~ Andy Kellman, Rovi )

Το "Σχέδιο Φοίνιξ" . Ένα Παγκόσμιο Νόμισμα ;

Το σχέδιο αυτό είχε περιγράψει από το 1988 σε πρωτοσέλιδο άρθρο του ο “Economist” . «Φοίνιξ» ήταν η κωδική ονομασία του νέου παγκόσμιου νομίσματος, επειδή ακριβώς η γέννησή του από τις στάχτες του παλαιού νομισματικού συστήματος θα θύμιζε την αναγέννηση του αρχαίου Φοίνικα από τις στάχτες του. Το νέο νόμισμα θα γεννιόταν το 2018, σύμφωνα με την «προφητεία» του Economist, από τον «γάμο» του δολαρίου, των ευρωπαϊκών νομισμάτων και του γιεν και, ίσως, ορισμένων φτωχότερων χωρών. «Η παγκόσμια προσφορά φοίνικα (σ.σ.: χρήματος) θα ρυθμιζόταν από μια νέα κεντρική τράπεζα, που θα αποτελούσε πιθανότατα τη μετεξέλιξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου».

Αυτό που ξεχνούσε το περιοδικό να αναφέρει ήταν η πολιτική παράμετρος αυτού του μεγάλου νομισματικού παιχνιδιού: για να υπάρξει μία παγκόσμια κεντρική τράπεζα, που θα αποτελέσει τη μετεξέλιξη του ΔΝΤ, χρειάζεται και κάποια μορφή παγκόσμιας διακυβέρνησης, που δεν θα έχει σοβαρούς δημοκρατικούς περιορισμούς (η έννοια των παγκόσμιων εκλογών δεν έχει εφευρεθεί ακόμα) και θα αντλεί την ισχύ της από τις χώρες που κυριαρχούν και στη μετοχική σύνθεση του ΔΝΤ, δηλαδή τις προηγμένες βιομηχανικές χώρες της Δύσης, με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Από πολιτική άποψη, το «σχέδιο Φοίνιξ» φαίνεται άκρως προβληματικό, τουλάχιστον σε οποιονδήποτε έχει στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία, γι’ αυτό και το σχετικό άρθρο του “Economist” περιέγραφε εξαντλητικά τις οικονομικές ευκολίες και αρετές ενός παγκόσμιου νομίσματος, χωρίς να μπαίνει στα πολιτικά ζητήματα που σχετίζονται με το νέο νόμισμα.

Αρκετά χρόνια και πολλές οικονομικές κρίσεις αργότερα, και ενώ το έτος 2018 δεν φαίνεται πια τόσο μακρινό, αυτή η «προφητεία» του Economist γίνεται εξαιρετικά επίκαιρη. Τρεις μήνες πριν φυλακισθεί και αποπεμφθεί από το ΔΝΤ, ο Ντομινίκ Στρος Καν περιέγραφε πώς οραματιζόταν την έξοδο από την παγκόσμια οικονομική κρίση με τη δημιουργία ενός παγκόσμιου νομίσματος, που θα είχε τη βάση του στα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα (Special Drawing Rights), δηλαδή στο «εικονικό νόμισμα» που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ στις συναλλαγές του με τις κυβερνήσεις .

Ο Στρος Καν φαίνεται ότι έκανε ένα λάθος, από υπερβάλλουσα φιλοδοξία να πάρει τον τίτλο του «πατέρα του νέου νομίσματος»: όχι μόνο κινήθηκε πρόωρα για να ανακοινώσει στον κόσμο το φιλόδοξο σχέδιο, αλλά έσπευσε να δηλώσει ότι στη νομισματική βάση του νέου συστήματος θα πρέπει να περιληφθούν και τα νομίσματα μεγάλων οικονομικών δυνάμεων του (πρώην) Τρίτου Κόσμου, όπως της Κίνας, η οποία άλλωστε έχει στα «σεντούκια» της αμερικανικά ομόλογα αξίας 2,85 τρισ. δολ.  και δεν μπορεί να αγνοηθεί ως βασικός παγκόσμιος νομισματικός «παίκτης». Ο Στρος Καν λέγεται ότι ήταν αποφασισμένος να πιέσει στη Σύνοδο του G8 στην Ντοβίλ, που έγινε την περασμένη εβδομάδα χωρίς την παρουσία του, για την επίσπευση της εφαρμογής του «σχεδίου Φοίνιξ», με συμμετοχή της Κίνας. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στην αμερικανική κυβέρνηση (πάσα σχέση αυτής της δυσαρέσκειας με τη δικαστική του περιπέτεια είναι ασφαλώς συμπτωματική).

Γιατί όλα αυτά έχουν σχέση με την Ελλάδα; Πολύ απλά, πριν «μηδενίσει το κοντέρ» στο παγκόσμιο νομισματικό παιχνίδι, θα πρέπει να γίνει ένα μεγάλο «ξεκαθάρισμα», υπό τη μορφή μιας παγκόσμιας κρίσης χρέους, που θα προετοιμάσει το έδαφος για να γίνει πολιτικά δεκτό με ανακούφιση το «σχέδιο Φοίνιξ». Σε αυτό το «ξεκαθάρισμα», σε αυτό τον παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο, ο πλανήτης θα χωρισθεί σε νικητές και ηττημένους: νικητές θα είναι όσοι έχουν τα λιγότερα χρέη και την καλύτερη δυνατότητα εξυπηρέτησής τους, αλλά και τα περισσότερα περιουσιακά στοιχεία. Οι ηττημένες χώρες αυτού του πολέμου, αυτές που θα βρεθούν υπερχρεωμένες και χωρίς περιουσία θα καταδικασθούν σε ρόλο παρία στο νέο σύστημα, ή, ορθότερα, σε καθεστώς αιώνιας δουλείας στο χρέος, σε ένα νομισματικό σύστημα που θα ελέγχεται από τους νικητές.

Το μεγάλο «ξεκαθάρισμα» άρχισε στις ΗΠΑ από τράπεζες, πέρασε στην Ευρώπη, με τον «πόλεμο» να μεταφέρεται σε ολόκληρα έθνη του αναπτυγμένου κόσμου και θα συνεχισθεί μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας, όπου νικητές και ηττημένοι θα έχουν πια ξεχωρίσει, τόσο σε επίπεδο εθνών, όσο και σε επίπεδο επιχειρηματικών/τραπεζικών οντοτήτων. Γι’ αυτό και η σημερινή περιπέτεια της Ελλάδας έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από όση φαντάζονται οι περισσότεροι: δεν είναι απλώς μια κρίση, που αργά ή γρήγορα θα ξεπερασθεί, με περισσότερες ή λιγότερες θυσίες. Είναι μια «πολεμική περιπέτεια», με οικονομικούς όρους, από την οποία θα κριθεί η τύχη της χώρας στο νέο νομισματικό σύστημα που αναδύεται.

Πηγή : http://www.banksnews.gr/portal/home-page/124-top-story/2810------lr

Τότε και Τώρα....Παραλλαγές στο ίδιο θέμα

Tο συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε από το Μάνο Χατζιδάκι το 1959 για να παίξει στην ταινία του Ντίμη Δαδήρα "Το νησί των γενναίων" όπου και το ερμηνεύει η Τζένη Καρέζη. Οι στίχοι του τραγουδιού γράφτηκαν από τον Γιάννη Ιωαννίδη.

Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε

μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε

κρύψε το δάκρυ με το μαντίλι σου

να πιω τον ήλιο μέσα απ'τα χείλη σου.

Μην τον ρωτάς τον ουρανό

το σύννεφο και το φεγγάρι

το βλέμμα σου το σκοτεινό

κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει.

 Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε

σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε

κρύψε το δάκρυ με το μαντίλι σου

να πιω τον ήλιο μέσα απ'τα χείλη σου.

 Μην τον ρωτάς τον ουρανό

το σύννεφο και το φεγγάρι

το βλέμμα σου τοσκοτεινό 

κάτι απ'τηνύχτα έχει πάρει. 

Hχογραφήθηκε για πρώτη φορά την ίδια χρονιά με την Μαίρη Λω. Το 1962 το ηχογραφεί και η Brenda Lee με αγγλικούς στίχους, με αποτέλεσμα να ανέβει στο top 10 της Βρετανίας και της Αμερικής και να κερδίσει το CMA Award (Country Music Association) ως το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς.

Ακολουθούν ερμηνείες και από άλλους καλλιτέχνες.

All alone am I ever since your goodbye
All alone with just a beat of my heart
People all around but I don't hear a sound
Just the lonely beating of my heart

No use in holding other hands
For I'd be holding only emptiness
No use in kissing other lips
For I'd be thinking just of your caress

All alone am I ever since your goodbye
All alone with just a beat of my heart
People all around but I don't hear a sound
Just the lonely beating of my heart

No other voice can say the words
My heart must hear to ever sing again
The words you used to whisper low
No other love can ever bring again.

All alone am I ever since your goodbye
All alone with just a beat of my heart
People all around but I don't hear a sound
Just the lonely beating of my heart

Greek composer Manos Hadjidakis wrote the music to "All Alone Am I" in 1960, and the music only was first used in a film entitled "Island of the Brave". Manos also composed the music for the film "Never On Sunday". Famed record producer Owen Bradley had Arthur Altman write English lyrics to "All Alone Am I",
and it ultimately became a huge hit for Brenda Lee, peaking at #3 in October of '62.

Αλκίνοος Ιωαννίδης  Δήμητρα Γαλάνη